Bandang alas-dies ng gabi, masayang dumating sina Sebastian at Xyza sa mansiyon.
Mahigpit na nakahawak si Xyza sa damit ng ama bago dahan-dahang bumaba ng sasakyan.
Ayaw sana niyang umuwi ngayong gabi dahil naroon ang mama niya sa bahay.
Pero sabi ng tita mommy niya noong lunch nila, dumayo pa raw dito ang kanyang mama para makasama silang dalawa ng daddy niya. Kung hindi sila uuwi, siguradong malulungkot daw ito.
Natakot din siya sa sinabi ng daddy niya na kapag hindi sila umuwi ngayon, sasama ang mommy Trixie niya sa kanila bukas sa dagat.
Wala siyang nagawa kundi sumang-ayon na lang dito.
Pero nag-aalala pa rin siya kaya’t madiing nagtanong, “Dad, what if pilitin po tayo ni Mom na sumama sa’tin bukas? What should we do po?”
“That’s not gonna happen,” sagot ni Sebastian nang walang alinlangan.
Sa loob ng maraming taon ng kanilang pagsasama, palaging hinahanap ni Trixie ang pagkakataong makasama siya.
Pero marunong din itong lumugar. Kapag nakita nitong galit na siya, hindi na ito nangangahas na sumuway pa.
Sa alaala ni Xyza, palaging sumusunod si Trixie kay Sebastian.
Kung sinabi ng daddy niya na hindi, siguradong hindi nga makakasama ito sa kanila.
Sa isiping iyon, nakahinga nang maluwag si Xyza.
Gumaan ang kanyang pakiramdam at nawala ang inis na naramdaman niya kanina. Masaya siyang tumakbo papasok ng bahay at agad na tumakbo kay Nana Sela.
“Nana Sela, help me take a bath, plese!”
“Oo, oo, sige,” sagot ni Nana Sela na hindi na nagulat sa ingay ni Xyza. Hindi pwedeng paghintayin ang bata dahil siguradong mag-tantrums ito.
Bago umakyat ng hagdan para sundan ang alaga, naalala niya ang bilin ni Trixie. Inabot niya ang isang sobre kay Sebastian.
“Seb, hijo, ito ang ipinabibigay ni Trixie sa’yo.”
Tinanggap iyon ni Sebastian at walang pakialam na nagtanong.
“Nasaan siya?”
“Ah… umuwi na siya sa Pilipinas, umalis siya kaninang tanghali lang. Hindi mo ba alam?”
Natigilan si Sebastian sa pag-akyat sa hagdan, saka bumalik ng tingin kay Nana Sela.
“Po? Bumalik?”
“Oo. Hindi ba nagsabi sa’yo?”
Hindi man lang niya binigyan ng pagkakataon si Trixie na magsalita kung bakit ito nagpunta dito sa US. Kaya hindi na siya nagtataka kung hindi na ito nagpaalam na umuwi na rin.
Pero kahit ngayong nalaman niyang umalis ito, wala rin siyang pakialam.
Nagulat din nang bahagya si Xyza.
Nang marinig niyang umalis na si Trixie, nakaramdam siya ng hindi niya maipaliwanag na panghihinayang.
If her Mom wouldn’t go with them at the sea side, sana man lang ay nakasama niya ito ngayong gabi.
Isa pa, madaling masugatan ang kamay sa pagpakinis ng mga shells. Gusto sana niyang tulungan siya ni Trixie.
‘What a waste’, she thought.
Matagal nang hindi nagkikita sina Sebastian at Trixie. Sa wakas, nagpunta ito rito, pero hindi man lang sila nagkaharap.
Naalala ni Nana Sela ang itsura ni Trixie bago ito umalis. Hindi maganda ang mukha nito noon, kaya hindi niya napigilang magpaalala.
“Seb, parang hindi maganda ang pakiramdam ni Trixie nang umalis siya. Mukhang galit siya.”
Akala ni Nana Sela, may biglang kailangang asikasuhin lang si Trixie kaya ito nagmamadaling bumalik sa Pilipinas. Pero ngayong alam niyang ni hindi alam ni Sebastian ang tungkol dito, napagtanto niyang may mali.
Galit? Bakit ganoon na lang ekspresyon ng babae bago ito umalis? Nagkita man lang ba ang mag-asawa gayong ang bilis niya lang dito at umuwi din agad?
Sa harap ni Sebastian, palaging mahinahon at matiisin si Trixie.
Pero kaya rin pala nitong magalit? Ngayon lang nakita ni Nana Sela na may emosyon rin pala si Trixie na ganoon.
Nakahanap ng bago at kakaibang bagay si Sebastian kaya napangiti siya nang bahagya. Walang emosyon siyang tumango kay Nana Sela saka umakyat sa kanyang silid.
Pagdating sa kwarto, bubuksan na sana niya ang sobre mula kay Trixie nang biglang tumawag si Wendy.
Sinagot niya ang tawag, saka basta na lang itinapon ang sobre sa tabi at lumabas sa veranda ng kwarto.
Matapos ibaba ang tawag, kinuha nito ang isang coat sa rack pati ang susi ng sasakyan at pinaharurot iyon paalis.
Hindi nagtagal, nalaglag ang sobre mula sa kama at tumilapon sa sahig dahil pinahid ng hangin mula sa nakabukas na veranda.
Hindi na bumalik si Sebastian nang gabing iyon.
Kinabukasan, habang naglilinis si Nana Sela, napansin niya ang sobreng nasa sahig. Nakilala niyang ito ang ibinigay sa kanya ni Trixie kahapon.
Inakala niyang nabasa na iyon ni Sebastian kaya tahimik niyang inilagay iyon sa drawer sa tabi ng kama.
Pagdating ni Trixie sa maynila, dumiretso siya sa kanyang silid upang mag-impake.
Sa loob ng anim na taon, marami siyang gamit sa bahay na iyon.
Pero sa huli, iilan lang ang kinuha niya. Ilang piraso ng damit, dalawang set ng pang-araw-araw na gamit, at ilan sa kanyang mga professional na libro.
Mula nang ikasal sila, buwan-buwan ay nagbibigay si Sebastian ng pera para sa gastusin nilang mag-ina.
Ipinapadala niya ito sa dalawang magkaibang account. Isang card para kay Trixie at isa para kay Xyza.
Ngunit kadalasan, ang sariling card ni Trixie ang kanyang ginagamit sa gastusin.
Hindi niya kailanman ginalaw ang account na para sa kanyang anak, mula umpisang ginawa ito ni Seb hanggang dulo.
Bukod pa rito, mahal na mahal niya si Sebastian.
Tuwing namimili siya, hindi niya mapigilang bilhan ito ng mga damit, sapatos, cufflinks, necktie, at iba pang bagay na bagay sa lalaki.
Samantalang siya, dahil may trabaho naman sa kumpanya nito, hindi malaki ang kanyang personal na gastusin. She’s not a materialistic type, since she believes that the real beauty comes from a woman’s heart.
Punong-puno ng pagmamahal ang puso niya para sa kanyang asawa at anak, kaya’t gusto niyang ibigay ang lahat ng makakabuti sa kanila. Dahil dito, halos lahat ng perang ibinibigay ni Sebastian sa kanya ay nauubos din para sa mag-ama.
Sa sitwasyong iyon, malamang ay wala nang natitirang pera sa kanyang account.
Ngunit sa nakalipas na taon, dahil kasama na ni Xyza ang kanyang ama sa US, bihira na niyang magamit ang perang iyon para sa kanila.
Ngayon niya lang niya napansing may natitira pa palang higit tatlumpung milyon sa bank account na iyon.
Siguro para kay Sebastian, baka maliit lang ang halagang iyon. Pero para sa kanya, hindi iyon basta-basta.
Dahil pera naman niya iyon, hindi na siya nag-alinlangan pa. Inilipat niya ang buong halaga sa bank account ng anak.
Saka iniwan ang dalawang card na iyon sa ibabaw ng kama nila.
Mabagal siyang naglakad sa pinto ng kwarto habang hinihila ang maleta, saka diretsong lumabas ng bahay nang hindi lumilingon.
May bahay siya malapit sa kumpanyang kanyang pinagtatrabahuhan.
Hindi ito kalakihan, mahigit 100 square meters lang.
Apat na taon na ang nakalipas nang bilhin niya ito para suportahan ang negosyo ng isang kaibigang naglayas sa kanilang tahanan. Pero hindi niya pa ito nagagamit personally.
Ngayon, magagamit na niya ito.
A place to move on.
Dahil regular itong nalilinis, hindi naman ito marumi. Isang simpleng paglilinis lang at maaari na siyang lumipat.
Sa wakas, pagkatapos ng nakakapagod na araw, naligo siya at nagpahinga bandang alas-onse ng gabi.
Naputol ang kanyang mahimbing na tulog dahil sa malakas na tunog ng alarm clock.
Dahil nagising sa pagkabigla, saglit na nablangko ang kaniyang isip.
Nang mahimasmasan, nakita niyang alas onse na ng gabi. Sa America, kung nasaan sina Sebastian at ang kanyang anak, mahigit alas-ocho na siguro ng umaga.
Sa ganitong oras, karaniwang kumakain na ng agahan ang mag-ama.
Mula nang sumama si Xyza kay Sebastian sa america, nakasanayan na niyang tawagan ang anak sa ganitong oras.
Pero dahil pagod siya sa trabaho at maagang natutulog, nag-set siya ng alarm clock upang hindi makalimutan ang pagtawag.
Noong una, hindi talaga sanay si Xyza na mawalay sa kanya. Palagi itong nasasabik at magiliw makipag-usap sa kanya.
Pero habang tumatagal ang pananatili nito sa america, unti-unting nagbago ang bata. Ang dati nitong pananabik ay napalitan ng malamig at walang ganang pagsagot sa kanyang mga tawag.
Sa totoo lang, matagal na niyang dapat tinanggal ang alarm na ito.
Ngunit hindi niya kayang gawin.
Napangiti siya ng mapait.
Pagkatapos ng ilang saglit ng pag-aalinlangan, dinelete niya ang alarm clock, pinatay ang kanyang cellphone, at muling natulog.
Samantala, halos tapos nang kumain ng agahan sina Sebastian at Xyza.
Alam ni Sebastian na karaniwang tumatawag si Trixie sa ganitong oras, pero dahil hindi naman siya laging nasa bahay, hindi niya ito binibigyang pansin.
Ngayong umaga, hindi tumawag si Trixie. Napansin niya ito, pero hindi siya nag-alala kahit kaunti. Pagkatapos kumain, umakyat na siya sa kwarto para magpalit ng damit, completely ignoring the absence of her wife’s call.
Si Xyza Kollin naman ay tila naiinis na sa pagiging madaldal ng kaniyang ina sa tuwing tumatawag.
Kaya nang mapansin niyang hindi pa ito tumatawag, naisip niyang baka may pinagkaabalahan lang ito.
Umikot ang kanyang mga mata, kinuha ang kanyang bag, at mabilis na lumabas ng bahay.
Nakita siya ni Nana Sela kaya agad siyang hinabol.
“Young miss, maaga pa! Pwede mo pang mahintay ang tawag ng mommy mo bago lumabas.”
Ngunit hindi siya nakinig at patakbong sumakay sa sasakyan.
Sa isip niya, bihira ang pagkakataong hindi siya tinawagan ni Trixie.
Kung hindi siya aalis ngayon, baka bigla itong tumawag at mapilitan na naman siyang makipag-usap dito.
Ayaw niya nga noon!
Matapos ikasal, nagsimulang magtrabaho si Trixie sa Velderana Group.
Pumasok lang naman siya sa kompanyang iyon para kay Sebastian.
Pero ngayong magdidivorce na sila, wala na siyang dahilan upang manatili pa.
A kind of freedom she completely forgot having.
