Kinabukasan, pagdating ni Sebastian sa kumpanya, bigla silang nagkasalubong si Trixie.
Hindi alam ni Trixie na nakabalik na pala si Sebastian at Xyza sa Maynila kaya naman saglit siyang natigilan nang makita ito sa pasilyong iyon ng kumpanya.
Nagulat din si Sebastian nang makita siya, pero inisip lang nitong kagagaling lang ni Trixie sa business trip at hindi na nagbigay ng masyadong atensyon sa pagkawala nito.
Walang ekspresyon ang kaniyang mukha na parang hindi nito kilala si Trixie. Dinaanan lang niya ito ng malamig at dumiretso na sa loob ng presidential’s office.
Kung noon ito nangyari, tiyak na matutuwa si Trixie kung makita niya si Seb na bumalik nang hindi inaasahan.
Kahit pa nga hindi siya nito bigyan ng yakap man lang sa tagal rin nilang hindi nagkita, magliliwanag pa ang kanyang mga mata at mapupuno ng kasiyahan ang kaniyang puso.
Siguradong kahit anong lamig ang pakikitungo nito sa kaniya, ngingitian pa rin niya ito at babatiin ng “Good morning.”
Pero ngayon, tiningnan lang ni Trixie ang papalayong bulto ng lalaki, saka ibinaba ang tingin.
Tuluyan nang nawala ang bakas ng kahit anong kasabikan o saya sa kanyang mukha.
Sa kabilang banda, ang maliit na pagbabagong iyon ay hindi naman napansin ni Sebastian at nagtuloy-tuloy lang sa paglalakad.
Habang pinagmamasdan ni Trixie ang matikas na likuran ng lalaki, napatanong na lang siya kaniyang sarili kung kailan ang mga ito dumating.
Pero kung nakabalik na si Sebastian, siguradong malapit na nilang pag-usapan ang kanilang divorce agreement, hindi ba?
Dahil desidido na siyang lumaya, hindi na niya pinagkaisipan pa iyon. Agad na bumalik na siya sa kanyang desk at itinuloy ang naiwang trabaho.
Makalipas ang kalahating oras, tumawag si Calix sa kanya.
“Gumawa ka ng dalawang tasa ng kape at dalhin mo ito sa opisina ni Mr. Valderama. Make it fast.”
Napatawa na lang siya ng sarkastiko sa isang alaala na bumalik sa kaniya.
Noon, para mapalapit kay Sebastian, pinag-aralan pa ni Trixie ang paggawa ng kape nang matuklasan niyang mahilig ang asawa roon. Mahabang oras ang ginugugol niya sa coffee making workshops at talaga namang nagpapakasipag siya para lang ma-enhance pa ang skill niyang iyon.
At nagbunga naman ang kanyang pagsisikap.
Matapos matikman ni Sebastian ang kape niya, timpla na niya ang laging hinahanap nito. Sa bahay man o sa opisina, siya lang ang gusto nitong magtimpla ng kape niya.
Nang unang marinig ang papuri nito, hindi pa siya makapaniwala. Akala niya, iyon na ang unang hakbang para magkalapit sila…
Pero hindi niya naisip kung gaano ka-grabe ang pag-iwas at panlalamig ni Sebastian sa kanya.
Oo, gusto nga nito ang kape na siya ang nagtimpla, pero siya na gumagawa nito, kailanman ay hindi.
Kaya tuwing gusto ni Sebastian ng kape, si Calix ang inuutusan niyang tumawag sa kanya. At kapag tapos na siyang magtimpla, ibang tao naman ang sumusundo ng kape para dahin kay Sebastian.
Talagang hindi siya nito binibigyan ng kahit anong pagkakataong makalapit sa kaniya.
But there are also times na kapag sobrang abala si Calix at ang iba pang tauhan, saka lamang siya may tsansang personal na magdala ng kape sa opisina ni Sebastian.
At ngayon, sa tono ng sinabi ni Calix kanina, mukhang kailangan na siya mismo ang maghatid ng kape kay Sebastian.
Kaya naman matapos gawin ang kape, inilagay na ito ni Trixie sa tray at nagtungo sa opisina ni Sebastian.
Nang dumating siya sa harapan ng pinto ng opisina nito, bahagyang kumunot ang noo niya dahil hindi maayos ang pagkakasara ng pinto. May awang itong kaunti.
Yumuko siya dahil nagbabalak kumatok pero mula sa siwang ng nakabukas na pinto, nakita niya ang isang hindi kaaya-aya na tagpo.
Nakita niya si Sebastian at si Wendy.
Nakaupo lang naman si Wendy sa kandungan nito, habang mahigpit na magkayakap at naghahalikan.
Napahinto si Trixie sa dapat gagawin, at biglang nanlamig ang kanyang mukha.
Mukhang napansin ng mga ito na may ibang tao dahil lumingon si Wendy sa gawi niya. Nang makita siya nito, agad na bumaba si Wendy mula sa kandungan ni Sebastian.
Napatingin tuloy si Sebastian sa kanya nang may matinding pagkainis.
“Who the fuck told you that you have the permission to be here?!”
Mariing hinawakan ni Trixie ang tray dahil sa biglaang pagsigaw nito.
“Dinalhan lang kita ng kape—”
“Sige na, Secretary Salvador, I’ll take this from here. You can go.”
Biglang lumitaw ang isa pang personal na sekretarya ni Sebastian, si Yuan Cruz.
Isa rin ito sa iilang nakakaalam ng totoong relasyon nina Trixie at Sebastian.
“Alam mo, ako na ang napapagod diyan sa ginagawa mo,” sabi nito na may bahagyang pang-uuyam sa tono.
Hindi na niya kailangang ipaliwanag. Naintindihan agad ni Trixie ang gustong ipahiwatig ni Yuan.
Iniisip nitong sinadya niyang pumunta roon dahil alam niyang nasa kumpanya si Wendy. At pilit niyang sinisira ang relasyon ng dalawa gamit ang pagpapanggap na magdadala lang ng kape.
Sa ekspresyon at galit ni Sebastian, hindi malayong ganoon din ang iniisip nito.
Kung dati pa ito nangyari, baka nagawa niya nga iyon sa sobrang pagka-desperada. Pero ngayon, since malapit na silang mag-divorce. Paano pa niya magagawang gawin ang ganoong bagay?
The hell she cares.
Pero hindi siya binigyan ng pagkakataong magpaliwanag ng sinuman sa mga tao sa opisinang iyon.
Malamig na inutusan siya ni Yuan, “Umalis ka na agad.”
For all the awful treatment, namula ang mata ni Trixie, at bahagyang nanginig ang kamay niyang kanina pa may hawak na tray. Tumapon tuloy ang kape mula sa tasa at napaso ang kanyang mga daliri.
Masakit, pero hindi siya nagreklamo at tiniis ang nangyari. Wala siyang kapangyarihang suwayin ang mga inuutos ng mga ito tahimik na siyang tumalikod at lumabas.
Ngunit bago pa siya makalayo nang tuluyan, muling narinig niya ang malamig na tinig ni Sebastian mula sa kinauupuan nito.
“If this incident ever happen again in the future, tandaan mong wala ka nang kumpanyang babalikan.”
